پروين درباره مهم ترين اتفاق زندگي اش مي گويد: مادر من يكي از مادران نمونه بود و هر زماني كه مشكل داشتم به دادم مي رسيد و هميشه ياورم بود. وقتي كه او فوت كرد تا مدت ها بيچاره و آواره بودم، با اين كه خودم خانواده داشتم، اما وابسته به مادرم بودم چون در تمام مدت دوست و ياورم بود.

 او وقتي فوت كرد تا مدت ها گريه مي كردم و حالا هم هر پنجشنبه اگر در تهران باشم حتما به سر خاكش مي روم و با او درددل مي كنم. من نوكر مادرم بودم و هر كاري براي او مي كردم، اما هنوز ناراحتم كه چرا بيشتر به او خدمت نكردم. مرگ مادرم بدترين اتفاق زندگي ام است و او را هيچ گاه فراموش نمي كنم.